Rozdział 5 - Akademia Fairy Tail - Przerażająca Erza

*Levy*

   Budzik niemiłosiernie drażnił moje uszy. Rzuciłam nim zirytowana, o ścianę. Jednak zamiast oczekiwanej przez ze mnie ciszy, pikał coraz mocniej. Otwierając swe lekko zaspane oczy właśnie sobie uświadomiłam, że dzisiaj jest mój pierwszy dzień nauki w akademii. 

    Zerwałam się jak burza i podeszłam szybko do szafy. Nie mogę pójść byle jak pierwszego dnia, prawda? Rzucałam ubraniami na prawo i lewo próbując coś wybrać. Po kilkunastu minutach ubrałam granatową żeglarską spódniczkę przed kolana, białe podkolanówki, z czarnymi kozakami oraz T-shirt w biało czarne paski. Na wierzchu natomiast miałam założoną jeansową kurtkę. 

     Następne półgodziny spędziłam przed lustrem, a na koniec spięłam tak jak zawsze włosy, w zwyczajny kucyk. Oczywiście moja bez gustowną opaskę z kwiatkiem według Cany, też musiałam mieć ze sobą. No co? Ma wartość sentymentalną.

      Przed wyjściem moja komórka lekko zapikała. Och, dostałam esemesa od Kagury.

      - "Przepraszam, że nie mogłam wczoraj odpisać. Sprawy osobiste. Opowiem ci wszystko popołudniu. Powiedzmy, że jestem teraz troszeczkę zajęta. Ach, zapomniałbym nie narażaj się lepiej Erzie Scarlet i tak już... Szlag by to! Muszę kończyć! " - Spojrzałam przez okno, lecz niestety padało. Ciekawe czemu Kagura, ostrzega mnie przed tą całą Erzą. Czyżby stało się coś co ma z nią związek? Westchnęłam ciężko kierując się do rażącej w oczy akademii. Jedyny plus jaki moim zdaniem posiadała był taki, iż stała na przeciwko naszego domu. Także nie zmokłam, aż za bardzo.

       Niezadowolona stwierdziłam, że ściany w środku budynku bardziej rażą me oczy niż te na zewnątrz. Nie zapominajmy też o starych trzeszczących schodach. Jak na razie ten dzień zapowiadał się spokojnie, przynajmniej w tej chwili.

        *Kagura*

         Ja i Lyon biegliśmy jak najszybciej mogliśmy. Byłam już poirytowana, że od wczoraj musieliśmy używać sprintu, żeby zgubić tłum goniący lodowego maga. O dziwo za każdym razem, gdy myśleliśmy, iż ich zgubiliśmy tłum nagle się wyłaniał, praktycznie nie wiadomo skąd. W pewnym momencie nagle zrozumiałam czemu tak jest, gdy ujrzałam pewną kobietę na czele tego tłumu.

          Biegnąca za nami w szkarłatnych włosach oraz orzechowych oczach - Erza Scarlet wymachiwała złowieszczo pięściami. To, że jest to ona  potwierdziłam po jej pełnym złości krzyczącym głosie.

          - Oddawaj moją własność białowłosy zboczeńcu! Chyba, że chcesz bym wysłała cię na tamten świat!  - Było słychać z oddali. Od czasu do czasu "Tytania" rzucała w naszą stronę przywołanymi przez siebie mieczami, ale gdyby tylko chodziło o sama panią Scarlet,  pewnie byśmy jej jakoś  wytłumaczyli to całe zajście. Jednak goniła nas cała chmara ludzi i jakimś dziwnym sposobem wszyscy mieli coś do mojego tymczasowego partnera na jednej z misji.

           - Oddawaj mi moje arcydzieło sztuki! Wiesz ile kosztuje taki materiał na zrobienie rzeźby konia?! - albo - Zapłać odszkodowanie za rekwizyty, które zniszczyłeś w moim teatrze! - i inne tego rodzaju rzeczy.

           - Pewnego dnia cię zabiję - wysyczałam w stronę albinosa już dziesiąty raz z rzędu. Nagle mnie jednak olśniło! Ten tłum przecież wcale nie gonił mnie, lecz Lyona! Dlatego wraz ze załapaną piątką przestępców skręciłam w przeciwną uliczkę niż chłopak.

           - Zostawiasz mnie z tym tłumem samego? - zapytał mnie pretensjonalnym głosem.

           - Tak radź sobie sam! Narobiłeś bigosu to go po sobie posprzątaj. Ja mam coś ważnego do zrobienia! Bye, bye - rzuciłam tylko i skierowałam się w stronę budynku policji.

           A co z Lyonem? Prawdopodobnie został złapany przez cały tłum, który ja się później okazało - przywiązał go do najwyższego  pnia drzewa wraz z Erzą Scarlet na czele. Szkarłatnowłosa oczywiście dała jeszcze chłopakowi w twarz przez co po całym zajściu miał ogromne sińce.

           - Zdrajczyni! - oznajmił szeptem, lecz to usłyszałam, ponieważ nie byłam jeszcze daleko - Jeszcze mnie popamiętasz! - dodał będąc nadal związanym i raczej nie śpieszyło mu się zejść. Trudno, pójdę na komisariat sama.

*Levy*

            - Hej... Czy to...- zaczął jeden męski znajomy przez ze mnie głos. Czyżby był to rudowłosy Jet?

            - ...Nie jest przypadkiem Levy? - dokończył pytanie. Stawiam dwieście złotych, że był to Droy.

            - Jet, Droy to wy? - odwróciłam się do nich lekko podskakując.

            - Levy! - wykrzyknęli jednocześnie chórkiem.

            Rudowłosy Jet wcale się nie zmienił za to Droy... No cóż on przytył. Jeszcze chwilę pogadaliśmy o dawnych latach i przy okazji co się z nami działo, gdy się nie widzieliśmy. Słysząc w mojej opowieści nazwisko Redfox wcale nie byli zaskoczeni oraz pokiwali ze zrozumieniem głową. Jakby nie była to dla nich żadna nowość, jednak oboje wypierali się znajomości pana Gajeela. Tylko westchnęłam i postanowiłam pójść sobie prościutko korytarzem. 

             Gdy zauważyłam ładną dziewczynę z lekko pofalowanym do bioder jasno niebieskimi włosami i granatowymi oczami. Płakała, a nad nią stała pastwiąca się nad nią Lucy. Obiecałam sobie, że w razie czego przejdę obojętnie nad taką sceną, ale moje emocje wzięły górę.

               - Zostaw ją ty żmijowata, zdradliwa, fałszywa, głupia blondyno! Co ci takiego w ogóle zrobiła? - wysyczałam do niej z wielkim jadem. Upss... Moją maskę naiwnej przyjaciółki zdjęłam w jednej chwili. A tak się nad nią wysiliłam.

                - Co mi zrobiła? Zupełnie nic. Po prostu uznałam ją za zagrożenie jak kiedyś ciebie. Nie mogę sobie pozwolić aby mój wianuszek mężczyzn się pomniejszył czaisz? A może już o tym zapomniałaś tchórzliwa Minnie? - zapytała uśmiechając się złośliwie.

                - Kto by pomyślał, że z dna stoczyłaś się do jeszcze większego bagna. Jak mogłabym o tym wszystkim tak łatwo zapomnieć? Wtedy całkowicie mnie zniszczyłaś i nie myśl, że uda ci się zrobić to ponownie. Tym razem to ja CIEBIE zniszczę!  Pamiętasz co kiedyś tobie wykrzyczałam? Iż się zemszczę i oto wyszłam z czeluści piekieł, by dopełnić swej obietnicy. Zniszczę cię Lucy Heartfillio - powiedziałam słodkim ociekającym jadem głosem i mimowolnie zalała mnie kolejna fala moich wspomnień...

                                                                                                   
Od Autorki:

 Jest obiecany rozdział? Jest jakimś cudem, ale jest.xD To jest taki lekki rozdzialik przed większą akcją, żeby można było odetchnąć... 

Mam nadzieję, że lektura była miła oraz standardowo zapraszam na rozdział szósty.

Pozdrawiam wasza Lavana ;)